სქემიდან ჩანს,  რომ დაბალი რისკის შემცველი ინვესტიციებიდან (მაგალითად, სახელმწიფო ობლიგაციები) მოსალოდნელი შემოსავლიანობა საკმაოდ მოკრძალებულია, მაგრამ რისკის ზრდასთან ერთად ისიც ასევე უნდა გაიზარდოს. ჩვენ ვწერთ „უნდა“-ს იმიტომ, რომ რისკებისა და შემოსავლიანობის თანაფარდობის წარმოდგენილი მოდელი კარგია თეორიულად, მაგრამ პრაქტიკაში ყოველთვის არ ხდება მისი რეალიზება. თუ ინვესტიციები მაღალი რისკით ასევე არ გვპირდება მაღალ შემოსავლიანობას, მაშინ ასეთი რისკის მიმართ არაკეთილად განწყობილი ინვესტორები თავს შეიკავებენ მისი განხორციელებისაგან. აღნიშნული კომპრომისი რისკებსა და შემოსავლიანობას შორის საფუძვლად უდევს ფინანსურ მენეჯმენტს. ბოლო 50 წლის კვლევებმა დაადასტურეს, რომ მხოლოდ იდეალურ შემთხვევებში, თანაფარდობა რისკებსა და შემოსავლიანობას შორის შეიძლება წარმოადგენდეს სწორ ხაზს, როგორც ეს წარმოდგენილია სქემაზე. ამ წრფეს უწოდებენ საბაზრო ხაზს (წრფეს) და ასახავს რისკებისა და მოსალოდნელი შემოსავლიანობის კომბინაციას, რაც შესაძლებელია ეფექტიანი ეკონომიკის პირობებში [1].

მოცემულ მომენტში ჩვენ ბაზრის ხაზი არ უნდა გვაინტერესებდეს. მთავარია იმის გაგება, რომ ჩვენთვის ცნობილიც რომ იყოს შემოსავლიანობა ამა თუ იმ ინვესტიციიდან, ეს მაინც საკმარისი არ იქნება მისი ღირებულების შესაფასებლად. ინვესტიციის შეფასება უნდა ითვალისწინებდეს რისკებსა და შემოსავლიანობას შორის თანაფარდობას. ამიტომ, საინვესტიციო შესაძლებლობების შეფასებისას უნდა გავარკვიოთ არა შემოსავლიანობის ნორმა, არამედ ეს შემოსავალი გაამართლებს თუ არა რისკს. სქემაზე ნაჩვენები და ინვესტიციები ადასტურებს აღნიშნულს. მიუხედავად დაბალი, უფრო მოკრძალებული შემოსავლიანობისა, ინვესტიცია იმყოფება ბაზრის ხაზის ზემოთ, ე.ი. ის თავისი რისკების გათვალისწინებით გვპირდება უფრო მაღალ შემოსავალს. რაც შეეხება ინვესტიციას, ის იმყოფება ბაზრის ხაზის ქვემოთ, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ არსებობს სხვა ვარიანტები, რაც იძლევა უფრო მაღალ შემოსავლიანობას იმავე ხარისხის რისკის პირობებში.

მაშასადამე, რისკის კატეგორია საკმაოდ რთული და მრავალასპექტიანია. სწორედ ამიტომაა, რომ ეკონომიკურ ლიტერატურაში მოყვანილია მისი მრავალი სახეობის განმარტება. რისკის ქვეშ ჩვეულებრივ გულისხმობენ დანაკარგების საფრთხეს, პოტენციურ ზარალს, არასასურველი მოვლენების დადგომის ალბათობას და შესაძლებლობას [3].

რისკი არის სასურველი და არასასურველი შედეგების ალბათობა, რაც შეიძლება დადგეს გაურკვევლობების პირობებში ალტერნატიული გადაწყვეტილების რეალიზაციისას.

როგორც წესი, დღეისათვის საწარმოებმა ფინანსური ანგარიშგების განმარტებით შენიშვნებში უნდა გააშუქონ ინფორმაცია, რომელიც ფინანსური ანგარიშგების მომხმარებელს საშუალებას მისცემს, შეაფასოს ფინანსური ინსტრუმენტებიდან წარმოშობილი იმ რისკების ბუნება და დონე, რაც საწარმოზე გავლენას ახდენდა საანგარიშგებო პერიოდში.

ფინანსური ანგარიშგების მე-7 საერთაშორისო სტანდარტში მოცემულ განმარტებებში, აქცენტი გადატანილია ფინანსური ინსტრუმენტებიდან წარმოშობილ რისკებს და იმაზე თუ როგორ განხორციელდა ამ რისკების მართვა. ეს რისკები, როგორც წესი, მოიცავს საკრედიტო რისკს, ლიკვიდობის რისკსა და საბაზრო რისკს, მაგრამ მარტო ამით არ შემოიფარგლება [5].

რაოდენობრივ ინფორმაციასთან დაკავშირებული ხარისხობრივი ინფორმაციის გამჟღავნება მომხმარებლებს ამ ინფორმაციის ერთმანეთთან დაკავშირების საშუალებას აძლევს და, მაშასადამე, მომხმარებლები შეძლებენ ფინანსური ინსტრუმენტებიდან წარმოქმნილი რისკების ხასიათისა და დონის შესახებ საერთო წარმოდგენის შექმნას. ხარისხობრივი და რაოდენობრივი ინფორმაციის ურთიერთქმედება ხელს უწყობს ისეთი ინფორმაციის მიწოდებას მომხმარებლებისათვის, რაც მათ საწარმოს რისკების შეფასების საშუალებას მისცემს.

ხარისხობრივი ინფორმაციის განმარტება: ფინანსური ინსტრუმენტებიდან წარმოშობილი რისკების თითოეული კატეგორიისათვის საწარმომ შენიშვნებში უნდა გააშუქოს ინფორმაცია:

ა) რისკის წარმოშობისა და საწარმოზე მისი გავლენის შესახებ;

ბ) რისკის მართვის მიზნების, პოლიტიკის, პროცედურებისა და რისკის შესა- ფასებლად გამოყენებული მეთოდების შესახებ;

გ) (ა) და (ბ)-ში მომხდარი ცვლილებები წინა პერიოდის შემდეგ.

რაოდენობრივი ინფორმაციის განმარტება: ფინანსური ინსტრუმენტებიდან წარმოშობილი რისკების თითოეული კატეგორიისათვის საწარმომ უნდა წარმოადგინოს:

ა) რაოდენობრივი მონაცემების მოკლე მიმოხილვა, რაც ეხება საანგარიშგებო თარიღისათვის საწარმოზე ამ რისკის გავლენას. აღნიშნული განმარტებები უნდა ეყრდნობოდეს იმავე ინფორმაციას, რომელიც საწარმოში მიეწოდება უმაღლესი რანგის ხელმძღვანელ პერსონალს. მაგალითად, საწარმოს დირექტორთა საბჭოს ან მთავარ აღმასრულებელ პირს;

ბ) ფინანსური ანგარიშგების მე-7 საერთაშორისო სტანდარტით მოთხოვნილი ინფორმაცია (საკრედიტო რისკი, ლიკვიდობის რისკი და საბაზრო რისკი) ისეთი დონით, რომელიც ნაჩვენები არ არის (ა) პუნქტის მიხედვით;

გ) რისკების კონცენტრაცია, თუ ეს არ ჩანს (ა) და (ბ) ქვეპუნქტების შესაბამისად წარმოდგენილი ინფორმაციიდან.

თუ საანგარიშგებო თარიღის მდგომარეობით წარმოდგენილი რაოდენობრივი მონაცემები არ ასახავს საწარმოზე რისკის გავლენის იმავე ხარისხს, რასაც ადგილი ჰქონდა საანგარიშგებო პერიოდის მანძილზე, საწარმომ დამატებით უნდა წარმოადგინოს სხვა რეპრეზენტაციული ინფორმაცია [5].

ამასთან ერთად, ფინანსური ინსტრუმენტებიდან წარმოშობილი რისკების თითოეული კატეგორიისათვის საწარმომ უნდა წარმოადგინოს:

I. საკრედიტო რისკი: რისკი იმისა, რომ ფინანსური ინსტრუმენტის ერთი მხარის მიერ ვალდებულების შეუსრულებლობა გამოიწვევს მეორე მხარის ფინანსურ ზარალს.

ფინანსური ინსტრუმენტების თითოეული კატეგორიისათვის საწარმომ უნდა აჩვენოს:

ა) თანხა, რომელიც ყველაზე უკეთ ასახავს საკრედიტო რისკის მაქსიმალურ გავლენას საწარმოზე საანგარიშგებო თარიღისათვის, საწარმოს მიერ ფლობილი ყოველგვარი უზრუნველყოფის ან კრედიტის საგარანტიო სხვა საშუალებების გაუთვალისწინებლად (მაგ. ურთიერთჩათვლის შეთანხმება, რომელიც არ აკმაყოფილებს ურთიერთგადაფარვის კრიტერიუმს ბასს 32-ის შესაბამისად); ამ ინფორმაციის გამჟღავნება არ მოითხოვება ისეთი ფინანსური ინსტრუმენტებისათვის, რომელთა საბალანსო ღირებულება საუკეთესოდ ასახავს საკრედიტო რისკის მაქსიმალურ გავლენას;

ბ) კრედიტის გარანტიის სახით ფლობილი უზრუნველყოფა ან კრედიტის საგარანტიო სხვა საშუალებები და მათი ფინანსური ეფექტის აღწერა (მაგალითად, რაოდენობრივი შეფასება იმისა, რამდენად ამცირებს საკრედიტო რისკს უზრუნველყოფა და კრედიტის საგარანტიო სხვა საშუალებები) იმ თანხასთან მიმართებით, რაც საუკეთესოდ ასახავს საკრედიტო რისკის მაქსიმალურ გავლენას (რაც გამჟღავნებული იქნება ან (ა) ქვეპუნქტის შესაბამისად, ან გამოსახული იქნება ფინანსური ინსტრუმენტის საბალანსო ღირებულებით);

გ) ინფორმაცია ისეთი ფინანსური აქტივების საკრედიტო ხარისხის შესახებ, რომლებიც არც ვადაგადაცილებულია და არც გაუფასურებული.

ვადაგადაცილებული ან გაუფასურებული ფინანსური აქტივები: ფინანსური აქტივების თითოეული კატეგორიისათვის საწარმომ უნდა წარმოადგინოს:

ა) საანგარიშგებო თარიღისათვის ვადაგადაცილებული, მაგრამ არა გაუფასურებული ფინანსური აქტივების ასაკობრივი ანალიზი;

ბ) საანგარიშგებო თარიღისათვის ცალ-ცალკე გაუფასურებულად მიჩნეული ფინანსური აქტივების ანალიზი.

მიღებული უზრუნველყოფა ან კრედიტის საგარანტიო სხვა საშუალებები: როდესაც საწარმო საანგარიშგებო პერიოდის განმავლობაში მოიპოვებს ფინანსურ ან არაფინანსურ აქტივებს იმ თვალსაზრისით, რომ მის მფლობელობაში გადადის კრედიტის უზრუნველყოფა ან კრედიტის საგარანტიო სხვა საშუალებები (მაგ., გარანტიები) და ეს აქტივები აკმაყოფილებს სხვა ფასსდების აღიარების კრიტერიუმებს, მან საანგარიშგებო თარიღისათვის მის მფლობელობაში მყოფი ამგვარი აქტივების შესახებ უნდა წარმოადგინოს შემდეგი ინფორმაცია:

ა) მიღებული აქტივების ბუნება და საბალანსო ღირებულება;

ბ) აქტივების გასხვისების ან საწარმოს საქმიანობაში გამოყენების პოლიტიკა, თუ ზემოაღნიშნული აქტივები არ არის ადვილად კონვერტირებადი ნაღდი ფულით [5].

II. სავალუტო რისკი: ადგილობრივი ვაჭრობისაგან განსხვავებით, სავალუტო რისკი წარმოიქმნება იმ კომპანიებისათვის, რომლებიც საგარეო ვაჭრობას ეწევიან.

უცხოური ვალუტის გაუფასურება და გამყარება: როდესაც ხდება უცხოური ვალუტის გაუფასურება, იგი უფრო ნაკლებად ღირებულია ადგილობრივ ვალუტასთან მიმართებაში.

• შემოსავლები – არასასურველი მიმართულება – ნაკლებს მიიღებთ ადგილობრივი ვალუტით;
• გადახდები – სასურველი მიმართულება – ნაკლებს გადაიხდით ადგილობრივი ვალუტით.

მარტივი მისახვედრია, რომ უცხოური ვალუტის გამყარების შემთხვევაში, მისი ღირებულება ადგილობრივი ვალუტით უფრო მეტია.

• შემოსავლები – სასურველი მიმართულება – მეტს მიიღებთ ადგილობრივი ვალუტით;
• გადახდები – არასასურველი მიმართულება – მეტს გადაიხდით ადგილობრივი ვალუტით.

ვალუტის გაუფასურების დროს უკვე მომხმარებლები არიან უკმაყოფილო, რადგან მათ ქვეყანაში ინფლაციის იმპორტი ხდება, ხოლო მათ საზღვარგარეთ ყოფნისას ფული ბევრად ნაკლები მოგზაურობის საშუალებას აძლევს.

მაგალითი: დავუშვათ, მიმდინარე სავალუტო კურსი აშშ დოლარსა და დიდი ბრიტანეთის გირვანქა სტერლინგს შორის არის – $1.60/£. ეს ნიშნავს, რომ $10 მლნ ფულადი სახსრების ნაკადი ტოლია £6,25 მლნ-ს.

ახლა დავუშვათ, რომ სავალუტო კურსი გახდა $1.5/£, ე.ი. დოლარი გამყარდა (ერთი გირვანქა სტერლინგის შესაძენად დაგჭირდებათ უფრო ნაკლები დოლარის გაყიდვა). ახლა იგივე $10 მლნ ფულადი სახსრების ნაკადი უდრის £6,67 მლნდს. თუ ჩვენი კომპანია დიდ ბრიტანეთშია, რომელიც $10 მლნ-ს იღებს, ეს აშკარად კარგი სიახლეა, თუმცა $10 მლნ-ის გადახდისას, ჩვენი დანახარჯი უფრო მეტი იქნება.

სავალუტო კურსის საპირისპირო მიმართულებით ცვლილება, ვთქვათ $1.70/£, ასახავს დოლგააურფიასსურებას (ერთი გირვანქა სტერლინგის შესაძენად დაგჭირდებათ უფრო მეტი დოლარის გაყიდვა). ახლა $10 მლნ. ფულადი სახსრების ნაკადი უდრის £5.88 მლნ-ს. დიდ ბრიტანეთში არსებული კომპანიისთვის, რომელმაც ეს ფულადი სახსრები უნდა მიიღოს, არასასიამოვნო სიახლე იქნება, მაგრამ გადახდის შემთხვევაში უკვე კარგი სიახლეა.

სავალუტო კურსის სისტემები: მსოფლიოს ისეთი წამყვანი ვალუტის კურსები, როგორიცაა: აშშ დოლარი, იაპონური იენა, დიდი ბრიტანეთის გირვანქა სტერლინგი, ევროპული ევრო მუდმივად იცვლება ერთმანეთთან მიმართებით, თუმცა, ვალუტათა მხოლოდ მცირე რაოდენობა იყენებს ამ სისტემას.

სხვა სისტემებია: ა) ფიქსირებული სავალუტო კურსები; ბ) თავისუფლად რხევადი სავალუტო კურსები; გ) სავალუტო კურსები კონტროლირებადი რხევებით [2].

ა) ფიქსირებული სავალუტო კურსები გულისხმობს კონკრეტული ვალუტის (ან ვალუტების ნაკრების) მიმართ მიზნობრივი პარიტეტის გამოქვეყნებას და მონეტარული პოლიტიკის (საპროცენტო განაკვეთები) და სავალუტო რეზერვების იმგვარად გამოყენების ვალდებულებას, რომ საკუთარი ვალუტის სპოტკურსი შენარჩუნებული იყოს ამ მიზნობრივი კურსის მახლობელ გარკვეულ სავაჭრო საზღვრებში.

ფიქსირებული სავალუტო კურსის ერთ ვალუტასთან ქვეყანა თავის სავალუტო კურსს აფიქსირებს სხვა ქვეყნის ვალუტასთან მიმართებით. ამგვარი მეთოდით 50-ზე მეტი ქვეყანა აფიქსირებს თავის სავალუტო კურსს, უმთავრესად ამერიკულ დოლართან მიმართებით.

გ) სავალუტო კურსები კონტროლირებადი რხევებით: სხვადასხვა ქვეყნის ცენტრალური ბანკი იყენებს რა კონტროლირებადი რხევების სისტემას, ცდილობს სავალუტო ურთიერთდამოკიდებულებების შენარჩუნებას ღირებულებების წინასწარ დადგენილ (ჩვეულებრივ, ფართო საზოგადოებისათვის უცნობ) საზღვრებში და ხშირად ახორციელებს სავალუტო ბაზრებზე საკუთარი ვალუტის ყიდვა-გაყიდვის ოპერაციებს, სავალუტო კურსის დადგენილ საზღვრებში შენარჩუნების მიზნით.

სავალუტო რისკის ტიპები: ვინაიდან ფირმები რეგულარულად ვაჭრობენ სხვა ვალუტის მქონე ქვეყნების ფირმებთან და თავადაც შეუძლიათ საზღვარგარეთ საქმიანობა, არსებითია გავიგოთ, რა გავლენის მოხდენა შეუძლია კომპანიის საქმიანობაზე სავალუტო კურსის ცვლილებებს. უწინარესად, განვიხილოთ საოპერაციო რისკი – ოპერაციის ჩატარებისა და შესაბამისი ანგარიშსწორების თარიღებს შორის დროის პერიოდში სავალუტო კურსის ცვლილების რისკი, ე.ი. ვალუტის კონვერტაციისაგან წარმოქმნილი მოგება ან ზარალი.

მაგალითი: დიდ ბრიტანეთში არსებულმა ფირმამ 1 იანვარს კონტრაქტი დადო აშშ-ში არსებულ ფირმასთან დანადგარის შესყიდვაზე $300 000-ად. ანგარიშსწორება ანგარიშ-ფაქტურაზე უნდა მოხდეს 31 მარტს.

პირველ იანვარს სავალუტო კურსია $1.6/£ (ე.ი. $1.6 = 1£), თუმცა 31 მარტისათვის გირვანქა სტერლინგი შეიძლება: (ა) გამყარდეს $1.75/£-მდე, ან (ბ) გაუფასურდეს $1.45/£-მდე. ავხსნათ რისკი, რომლის წინაშეც შეიძლება აღმოჩნდეს დიდ ბრიტანეთში არსებული ფირმა: 31 მარტისათვის გირვანქა სტერლინგის გამყარების შემთხვევაში, დიდ ბრიტანეთში არსებული ფირმა მიიღებს მოგებას 16 071 გირვანქა სტერლინგის ოდენობით, რომელიც მიიღება შემდეგი გაანგარიშებით: (300 000 : 1.6 = 187 500) დ (300 000 : 1.75 = 171 429) = 16 071.

ეკონომიკური რისკი არის, სავალუტო კურსების მოულოდნელი ცვლილებების გამო, საქმიანობის (ფულადი სახსრების სამომავლო ნაკადის მიმდინარე ღი- რებღუილრეებბუა)ლების ცვალებადობა. ეს არის საოპერაციო რისკის გრძელვადიანი ვერსია [2]. იმ კომპანიისათვის, რომელიც ექსპორტს ეწევა, ამ რისკს შეიძლება ადგილი ჰქონდეს მაშინ, როდესაც:

• ადგილობრივი ვალუტა გამყარდება იმ ვალუტასთან მიმართებით, რომლითაც ეს კომპანია ვაჭრობს,
• კონკურენტების ადგილობრივი ვალუტა გაუფასურდება იმ ვალუტასთან მიმართებით, რომლითაც ეს კომპანია ვაჭრობს.

აშშ-დან ექსპორტიორი კომპანია ერთ-ერთ პროდუქტს ყიდის ევროპაში თვითღირებულებას დამატებული ფასნამატით. გასაყიდი ფასის საფუძველია აშშ-ის ფასი $16, რომელიც უზრუნველყოფს დანახარჯების დაფარვას და მოგების მარჟას, მიმდინარე სავალუტო კურსია €1.26/$, რა გავლენა ექნება ექსპორტიორის საქმიანობაზე დოლარის გამყარებას €1.31/$-მდე.

ამერიკული ფირმა, რომელიც ევროპაში ყიდის საქონელს 16 აშშ დოლარად, მისი ღირებულება მიმდინარე სავალუტო კურსით ევროპაში შეადგენს 20,16 ევროს (16x1.31). მაშასადამე, დოლარის გამყარება ექსპორტიორს ყოველ ერთეულ პროდუქციაზე მოუტანს მოგებას 0,80 ევროს ოდენობით (20,96 დ 20,16).

არსებობს ორი ფაქტორი, რითაც კომპანია დგება ეკონომიკური რისკის საფრთხის წინაშე: ა) პირდაპირი: თქვენი ფირმის ადგილობრივი ვალუტის გამყარების შემთხვევაში, უცხოელ კონკურენტებს შეეძლებათ გაყიდვების გაზრდა თქვენს ხარჯზე, რადგან თქვენი პროდუქცია უფრო ძვირადღირებული გახდება (ან თქვენ უნდა შეამციროთ თქვენი მოგების მარჟა) მომხმარებლების თვალში, როგორც საზღვარგარეთ, ასევე თქვენს ქვეყანაში. ბ) არაპირდაპირი: იმ შემთხვევაშიც კი, როდესაც თქვენი ადგილობრივი ვალუტა, თქვენი მომხმარებლების ვალუტის საპირისპიროდ არ მოძრაობს, თქვენ მაინც შეიძლება დაკარგოთ კონკურენტული პოზიცია. მაგალითად, განვიხილოთ სამხრეთ აფრიკული ფირმა, რომელიც ვაჭრობს ჰონგ-კონგში და მისი მთავარი კონკურენტია ახალზელანდიური ფირმა. ახალზელანდიური დოლარის ჰონგ-კონგის დოლართან მიმართებით გაუფასურების შემთხვევაში, სამხრეთ აფრიკული ფირმა დაკარგავს გარკვეულ კონკურენტულ პოზიციებს [4].

სპოტკურსი არის კურსი, რომლითაც შეიძლება ვალუტის გადაცვლა დღეს.

 „ერთი ფასის კანონის“ ძალით, პროდუქცია ყოველთვის ერთი და იგივე უნდა ღირდეს. ამიტომ ერთი წლის შემდეგ, $3,150 ტოლი უნდა იყოს £2,060-ის, და ამგვარად, მოსალოდნელი სამომავლო სპოტკურსი შეიძლება გამოითვალოს: $3,150/2,060 = $1.5291. წესი: მსყიდველუნარიანობის პარიტეტის თეორიით, იმ ქვეყნის ვალუტა, რომელშიც უფრო მაღალი ინფლაციაა, გაუფასურდება [4].

სამომავლო სპოტკურსების შეფასებისათვის გამოიყენება ფორმულა:

სავალუტო კურსის უმთავრესი ფუნქციაა ერთი ვალუტით გამოსახული ფასების სხვა ვალუტით გადაანგარიშების საშუალებების უზრუნველყოფა, რათა დადგინდეს სავალუტო კურსი (გარკვეულწილად) ამ ფასებს შორის ურთიერთდამოკიდებულებით. ეს მიიღება „ერთი ფასის კანონიდან“.

მიიღოს მის აღმოსაფხვრელად ან შესამ- ცირებლად, რასაც ეწოდება რისკის ჰეჯირება ან რისკის საფრთხის ჰეჯირება.

სავალუტო რისკის მართვის პრაქტიკული მეთოდები მოიცავს: საქმიანობას ადგილობრივი ვალუტით, არაფრის გაკეთებას, დაჩქარებას, შენელებას, დაბა- ლანსებას, საბანკო ანგარიშებს უცხოური ვალუტით.

საქმიანობა ადგილობრივი ვალუტით, ნიშნავს ყველა მომხმარებელს და- ჟინებით მოსთხოვოთ, რომ გადაგიხადონ ადგილობრივი ვალუტით, ხოლო თქვენ ყველა იმპორტზე ანგარიშსწორება მოახდინოთ ადგილობრივი ვალუტით. ეს მეთოდი რისკებს გადასცემს მეორე მხარეს და შეიძლება არ იყოს კომერციულად მისაღები.

გადახდები – თუ იმპორტიორი ელის, რომ გადასახდელი ვალუტა გაუფასურდება, იგი შეიძლება შეეცადოს თანხის გადახდის გადავადებას. ამის მიღწევა შესაძლებელია შეთანხმებით ან საკრედიტო ვადების გაზრდით [4].

შესაბამისობაში მოყვანა (დაბალანსება): როდესაც კომპანიას ფულადი შემოსავლები და გადახდები ერთდროულად აქვს ერთსა და იმავე უცხოურ ვალუტაში, მას შეუძლია მარტივად შეუსაბამოს ისინი ერთმანეთს. ასეთ შემთხვევაში აუცილებელი იქნება გარიგებების დადება სავალუტო ბირჟაზე მხოლოდ მთლიანი ოპერაციებიდან შეუსაბამოდ დარჩენილ ნაწილზე.

საბანკო ანგარიშები უცხოურ ვალუტაში: როდესაც ფირმას რეგულარულად აქვს ფულადი შემოსავლები და გადახდები ერთსა და იმავე ვალუტით, მან შეიძლება არჩიოს უცხოური ვალუტით საბანკო ანგარიშების გამოყენება. ეს მოქმედებს როგორც შესაბამისობაში მოყვანის მუდმივი პროცესი. სავალუტო რისკის საფრთხე შემოისაზღვრება მხოლოდ ანგარიშზე არსებული წმინდა ნაშთით.

საპროცენტო რისკი - ფინანსური მენეჯერი უპირისპირდება საპროცენტო განაკვეთების ცვლილებებისგან წარმოქმნილ რისკს, ე.ი. საქმე აქვს გაურკვევლობასთან, ფულადი სახსრების შემოსავლებისა და გასავლების მოცულობასა და ვადებთან დაკავშირებით [4].